...เมื่อวันวาน ข้าพเจ้าได้กล่าวกับบัณฑิตในที่ประชุมนี้ถึงการให้การศึกษาว่า ผู้มีหน้าที่ให้การศึกษาทุกระตับย่อมมีความรับผิดชอบอย่างยิ่ง ที่จะต้องให้การศึกษาอันพึงประสงค์แก่เยาวชน อย่างถูกถ้วนและเหมาะสม เพื่อให้เขามีปัจจัยสำหรับสร้างสรรค์ความสุขความเจริญให้แก่ตนเองและส่วนรวมอย่างเพียงพอทุกส่วน ทั้งส่วนวิชาความรู้ ส่วนความคิดวินิจฉัยส่วนจิตใจและความประพฤติ ส่วนความขยัน อดทน และความสามารถในการปฏิบัติงาน.วันนี้ จะขอกล่าวเพิ่มเติมถึงเรื่องการสร้างเสริมทางด้านวิชาความรู้เป็นข้อแรก.วิชาความรู้อันพึงประสงค์นั้น ได้แก่วิชาความรู้ทั้งปวงที่ถูกต้อง เป็นประโยซน์ ซึ่งเมื่อเรียนรู้ได้แจ่มแจ้งและแม่นยำชำนาญแล้ว ย่อมสามารถนำไปใช้การได้อย่างมีประสิทธิภาพตามความประสงค์, การเสริมสร้างความรู้ที่พึงประสงค์นี้ เราควรกระทำอย่างไร. เบื้องต้นจะต้องเลิกคิดว่า เรียนวิชาไว้เพื่อสอบไล่ เพราะในชีวิตจริง บุคคลไม่ได้มีภาระอยู่กับการกาผิดกาถูกในข้อสอบ หากแต่อยู่กับการทำงาน และการวินิจฉัยปัญหานานาชนิด ซึ่งต้องใช้ทั้งความรู้ ความคิด และประสบการณ์อันกว้างขวาง เป็นเครื่องวินิจฉัยตัดสิน. ฉะนั้น ทางปฏิบัติที่ถูก บุคคลจะต้องเอาใจใส่ ขวนขวาย เปิดตาเปิดใจเรียนรู้อยู่เสมอ ทั้งโดยทางกว้างและทางลึก, เมื่อจะเรียนรู้เรื่องใด ก็พยายามจับเค้าโครงของเรื่องนั้นให้ได้ก่อน แล้วจึงพยายามพิจารณาไปในส่วนละเอียดต่อไปทีละส่วน พิเคราะห์ดูให้เห็นประเด็น ให้เห็นส่วนที่เป็นเหตุ ส่วนที่เป็นผล ให้เห็นลำดับความเกาะเกี่ยวต่อเนื่องแห่งเหตุและผลนั้น ๆ จนตลอดจนเข้าใจขัดเจนแน่นอน สามารถสำเหนียกกำหนดได้ว่าส่วนใดเป็นทฤษฎี ส่วนใดเป็นรายละเอียดหรือส่วนประกอบ ก็จะเรียนรู้เรื่องนั้น ๆ ได้ถูกต้อง ชัดเจน และแม่นยำชำนาญสามารถนำไปเทียบเคียงใช้ให้เป็นประโยชน์ในการงาน ในการวินิจฉัยตัดสินหรือแก้ไขจึงขอกล่าวฝากบัณฑิตใหม่ไว้ปัญหาต่าง ๆ และนำไปสั่งสอนผู้อื่นได้อย่างดีที่สุด. ให้เป็นแนวทางประกอบการปฏิบัติงานปฏิบัติตัวของท่านในวันข้างหน้า...