...เมื่อวันก่อน ข้าพเจ้าได้พูดกับบัณฑิตในที่ประชุมนี้ถึงการส่งเสริมความสามารถในด้านวันนี้ จะพูดถึงการเสริมสร้างความคิดวินิจฉัย และการส่งเสริมการปฏิบัติดีของบุคคลต่อไป.ความคิดวินิจฉัยและความประพฤติปฏิบัติที่ดีนี้  เป็นเรื่องที่เป็นเหตุเป็นผลประกอบกันและส่งเสริมสนับสนุนกัน ทั้งเป็นรากฐานของการดำรงชีวิตที่ดี ที่เจริญมั่นคง อย่างสำคัญยิ่ง. หลักที่จะปฏิบัติฝึกฝนมีอยู่ว่า เบื้องต้น บุคคลจะต้องหัดทำความคิดจิตใจให้หนักแน่นเป็นกลางไม่ปล่อยให้ทันเทไปตามอำนาจอคติ ให้ได้ก่อน. และเมื่อพิจารณาดูเรื่องใด ปัญหาใด ตลอดจนบุคคลใดๆ ก็พยายามพิจารณาดูด้วยใจที่หนักแน่นเป็นกลางนั้นทุกครั้ง โดยเคร่งครัดสม่ำเสมอให้เป็นวินัยประจำตัว. จะช่วยให้แลเห็นสิ่งที่ตั้งใจเพ่งพิจารณาอยู่นั้นโดยซัดเจนกระจ่างแจ่มแจ้ง. ทำให้สามารถวินิจฉัยได้ถูกต้อง ตรงตามความจริง และสามารถปฏิบัติต่อปัญหา สถานการณ์และบุคคลต่าง ๆ ได้อย่างถูกต้อง พอเหมาะพอดี. เมื่อได้พยายามประพฤติปฏิบัติอย่างถูกต้องพอเหมาะพอดีได้สม่ำเสมอ จนเป็นปรกติวิสัยแล้ว ความประพฤติปฏิบัติถูกต้องพอเหมาะพอดีนั้นก็จะเสริมส่งความคิดอ่านทุกอย่างให้แจ่มแจ้ง คล่องแคล่ว รวดเร็วขึ้น. ง่ายดาย และถูกต้องแน่นอนยิ่งขึ้น. แล้วกลับอุดหนุนความประพฤติปฏิบัติดีให้ยิ่งขึ้นสูงขึ้นไปอีก. จะวินิจฉัยสิ่งใดก็ผู้ที่คิดถูกทำดี จึงมีแต่จะเจริญขึ้นเป็นลำดับ ไม่มีทางที่จะตกต่ำลงได้. สมควรที่ท่านทั้งหลายจะน้อมนำมาฝึกหัดปฏิบัติด้วยตนเอง เพื่อประโยชน์ของตนของส่วนรวม เป็นอย่างยิ่ง...